Ἀσπάζομαι ὑμᾶς ἐν Χριστῷ Βαπτισθέντι.

ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΙ,

ΚΑΙ ΞΕΡΕΤΕ, αὐτοὶ οἱ ἁγιασμένοι ἄνθρωποι ποὺ λέω στὴν προηγούμενη ἀνάρτηση σὲ μαθαίνουν μὲ ἕναν τρόπο, τὸν τρόπο τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι Νήψη, Προσευχή, Θεία Κοινωνία, Ὑπακοή, νὰ μαθαίνεις νὰ κοιτᾶς -μ ό ν ο- μέσα σου.

Αὐστηρὴ ἐνδοσκόπηση παρέα μὲ τὴν ΕΥΧΗ κρυφά.

Γιὰ χρόνια πολλά.

Θρηνώντας.

Ἐκεῖ βαθιά, στὰ τέρατα, τὰ σκοτάδια, τὰ ἄπατα, τὰ φοβερά, ἐκεῖ ὅπου κόμπο-κόμπο κατεβαίνεις μὲ τὸ κομποσχοινάκι σου στὸ πηγάδι τοῦ ἑαυτοῦ σου ποὺ μοιάζει ἀτελείωτο καὶ ὅπου, ἂν ὁ Κύριος τὸ θελήσει, θὰ σοῦ χαρίσει ἕνα δεύτερο ζευγάρι μάτια, πού, κι ἂν καὶ ἐσὺ τὸ θελήσεις θὰ τὰ κρατήσεις σὰν καλοὺς καὶ πιστοὺς φίλους γιὰ νὰ σὲ βγάζουν ἀπὸ τὶς κακοτοπιὲς καὶ παγίδες τοῦ ἑαυτοῦ σου πρωτίστως, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων.

Καθόλου ἀπίθανο νὰ βοηθᾶνε καὶ ἄλλους, ὅσους τὸ ζητήσουν καλοπροαιρέτως.

Ἔτσι γεννιέται ἡ θεολογία.

Εἰδάλλως, μπορεῖ κάποιος τὴν ἀνοησία του, τὴν ἔπαρσή του, τὴν "κάψα" του γιὰ ὀπαδούς, τὴν κομπορρημοσύνη του, τὴ φιλαρέσκειά του, τὰ ἐπικοινωνιακὰ κολπάκια του, τὴν ἀσχετοσύνη του, τὴν προβληματικὴ ἠθική του, τὸ ἀκατέργαστό του, τὴν ἀνωριμότητά του, τὴν κακία του ἀκόμη, ὁρατὰ στὴν καθημερινότητά του καὶ διὰ γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ, νὰ τὰ ντύνει "ἀνατολικῶς ὀρθόδοξα καὶ ἀκριβέστατα", ἀλλὰ νὰ "παράγει" θεολογία θολωμένη, ποὺ σίγουρα ὅμως σὲ ἕνα ἔμπειρο μάτι καὶ αὐτὶ "φαλτσάρει" διότι αὐτὸ τὸ μάτι καὶ αὐτὸ τὸ αὐτὶ (μετὰ ἀπὸ πολὺ "ξύλο", ἐννοεῖται) ἔχουν μάθει νὰ ξεχωρίζουν τὶς γνώριμες συχνότητες ἀπὸ τὰ "παράσιτα".

Ἀσπάζομαι ὑμᾶς ἐν Χριστῷ Βαπτισθέντι.