Η ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ" (ἀναδημοσίευση τοῦ κειμένου τοῦ Andreas Loudaros)

ΕΓΩ, θέλω να κοινωνήσω. ΕΓΩ, δεν μπορώ να κάνω Πάσχα χωρίς να πάω στην Εκκλησία. Τι Ανάσταση θα κάνω ΕΓΩ χωρίς Άγιο Φως. ΕΓΩ δεν ανέχομαι οι πνευματικοί μου ταγοί να μην κάνουν επανάσταση, γιατί ΕΓΩ δεν ανέχομαι τις κλειστές εκκλησίες. ΕΓΩ λοιπόν θα κάνω ότι μου επιβάλει η συνείδηση μου γιατί ΕΓΩ είμαι καλός χριστιανός.

Σε μια εποχή που όσο ποτέ ο ένας χρειαζόμαστε τον άλλο, είδαμε τεράστια χριστιανικά και ορθόδοξα «ΕΓΩ» να ορθώνονται μπροστά μας. Θα τα χαρακτήριζα «μνημεία στρεβλής πίστεως» μιας και αν μη τι άλλο το πρώτο που διδάσκει αυτή η πίστη στην οποία ανήκουμε είναι η ενότητα, η συνύπαρξη το ενδιαφέρον για τον πλησίον, τον αδερφό.

«ΕΓΩ», διανθισμένα με πατερικές ρήσεις, βιβλικά αποσπάσματα και ένα βουνό «ιερά» επιχειρήματα, τακτοποιημένα με τέτοιον τρόπο ώστε αυτό αδηφάγο σκοτεινό «ΕΓΩ» να κρύβεται καλά πίσω τους.

Ένα «ΕΓΩ» βουτηγμένο σε ένα τόσο παχύ σκοτάδι που κανείς ήλιος και κανένα φως δεν θα μπορούσε να το σπάσει.

Είδα χριστιανούς ζηλωτές, να καλούν σε «αντίσταση» κατά των αποφάσεων της πολιτείας και της Εκκλησίας για να ανοίξουν οι ναοί. Είδα να μαζεύουν υπογραφές για να ζητήσουν από τη Σύνοδο να πάρει πίσω τις αποφάσεις τους. Είδα μητροπολίτες να μετατρέπουν τα «κατά συνθήκη ψεύδη» σε «ιερό ψεύδος». «Δηλώστε πως πάτε για προσωπική άθληση κι ελάτε να κοινωνήσετε». Είδα παπάδες να μαζεύουν κόσμο στα «μουλωχτά» σε απομακρυσμένα παρεκκλήσια για να προσευχηθούν οι λίγοι «εκλεκτοί» της παρέας που δεν τους νοιάζει τι λένε οι δεσποτάδες και οι Σύνοδοι…

Τα είδα όλα αυτά, όπως είμαι βέβαιος τα είδαν και πολλοί άλλοι.

Υπάρχουν όμως και αυτά που δεν είδα. Ειδικά από αυτούς τους ένθερμους ομολογητές και αδέσμευτους ζηλωτές.

Δεν είδα κανέναν τους να αγωνιά για την τύχη των άλλων. Δεν είδα κανέναν τους να καλεί σε «ιερό συναγερμό» για να δημιουργηθούν μηχανισμοί μέσα στην κοινότητα ώστε να ενισχυθούν οι ευάλωτοι. Να τηλεφωνήσουμε σε έναν απομονωμένο παππού που έχει παρέα τους τέσσερις τοίχους. Να πάμε να ψωνίσουμε σε μια μόνη μάνα που δεν μπορεί να βγει από το σπίτι. Να δουμε τι μπορούμε να κάνουμε τέλος πάντων… χριστιανοί είμαστε.

Δεν είδα καμία τέτοια πρωτοβουλία από όλους αυτούς.

Από το κατηχητικό θυμάμαι την παραβολή του καλού Σαμαρείτη. Αυτήν την παραβολή που δείχνει πως όλοι οι καθωσπρέπει της εποχής προσπέρασαν τον χτυπημένο για να μην λερωθούν. Την άλλη του Φαρισαίου και του Τελώνη που τόσο καλά γνωρίζουν όλοι οι «καλοί χριστιανοί». ΕΓΩ δεν είμαι Θεέ μου σαν κι αυτόν… ΕΓΩ τα κάνω σωστά όλα τα καθήκοντα μου» έλεγε ο Φαρισαίος.

Με έχει ενοχλήσει αφάνταστα η συμπεριφορά όλων αυτών που το μόνο που τους νοιάζει είναι, να μην χάσουν τη θεσούλα στον Παράδεισο. Γιατί στην πραγματικότητα δεν αγαπούν διόλου τον Θεό που τρέχουν και προσκυνάνε. Τον φοβούνται. Τον τρέμουν γιατί στα μάτια τους δεν ξέρω κι εγω πώς τον έχουν.

Αυτές τις βραδινές σκέψεις της καραντίνας θα τις κλείσω με δυο στίχους από το Δωδεκάλογο του Γύφτου που ίσως κρύβουν την απάντηση για την στάση όλων αυτών των «καλών χριστιανών»…

Κι έκραζες βραχνά, -το κράξιμό σου
δεν μπορώ να τ’ απολησμονήσω-
κ’ έκραζες: «Φωτιά! να κάψω την Παράδεισο»
κ’ έκραζες: «Νερό! την Κόλαση να σβήσω!»