ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΚΥΡΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ (ΕΝΑ ΤΡΙΣΑΓΙΟ)

Δεσπότη μου καλότατε!

Περίμενα λίγο νὰ καταλαγιάσει ὁ θόρυβος τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας σου καὶ τῆς μετὰ ταῦτα ταφῆς σου καὶ ἦρθα σήμερα στὴν αὐλὴ τοῦ Ἐπισκοπείου νὰ σοῦ ψάλω ἕνα τρισάγιο, σύμφωνα μὲ τὰ παραδεδομένα. Ἐπικοινώνησα πρὶν μὲ τὸν ἐπίσης θλιμμένο ἀλλὰ καὶ βασίμως εὐφραινόμενο πανάξιον υἱό σου καὶ καλὸν ἐπίσκοπό μου Ἀθανάσιο.

Καὶ ἦρθα.

Ἄδεια ἡ ἀετοφωλιὰ καὶ τὰ ἀετόπουλά σου ἀνήσυχα καὶ λυπημένα. Λείπει ἡ βασίλισσα τῆς κυψέλης καὶ ἕνας ἀμήχανος βόμβος ἀπὸ τὸ μελίσσι γίνεται αἰσθητὸς στὴν ὑγρὴν ἀτμοσφαῖρα. Τὰ ἔχω ζήσει δύο φορὲς καὶ τὰ γνωρίζω.....

Ἐσὺ ὅμως τώρα αὐλίζεσαι ἐν δόξῃ καὶ χαἰρεσαι τὴ σωτήρια ἄνωσή σου ἐκ τῶν θλιβερῶν λειμώνων τῆς παρούσης ζωῆς, ἐκεῖ ὅπου ὅλα, ἐλαφρὰ καὶ αἰθέρια, ὑγιεινὰ καὶ εὐφρόσυνα, φωτεινὰ καὶ εὐδαίμονα, καθαρὰ καὶ διάφανα, φωτοπάροχα, χαροπάροχα καὶ ζωοπάροχα, σὲ λούουν καὶ σὲ ἀναπαύουν, ξαφνιασμένον ἴσως, καθότι μόλις πρὸ ὀλίγου εἶχες ἀναχωρήσει ἐξερχόμενος ἀπὸ τὴ στένωση, τὴ λύπη, τὴν ἐναγώνια κάθιδρη καὶ αἱμάσσουσα προσευχή, τὴ μέριμνα γιὰ τὰ παιδιά σου καὶ τὸ ποίμνιό σου, τὸν πόνο καὶ τὴν κατ' ἄνθρωπο μοναξιά.

Οἱ ὠδῖνες τοῦ τοκετοῦ καὶ ἡ ἀπελευθέρωση!

Καὶ ἔγινε ἡ ΜΕΘ τοῦ 424 ὅπου ἔκειτο τὸ σεμνὸ καὶ ταλαιπωρημένο σῶμα σου, σὰν ἐκλεκτὴ λειτουργιὰ ἕτοιμη ἀπὸ καιρό, θαρρεῖς, τόπος διασταύρωσης μὲ τὴν ἀνέσπερη αὐγὴ ποὺ σὲ ἀγκάλιασε καὶ βυθίστηκες ἀνεπιστρεπτὶ μέσα στὸ ἄδυτο φῶς της.

Καὶ ἀπὸ κεῖ μᾶς θάλπεις καὶ περιφρουρεῖς ὅλους. Πλέον ἄνετα, ἄκοπα, δοξολογικά, ἀφοῦ στέκεις ἀγνάντια στὸ Πρόσωπο τῆς ἀναφορᾶς τῆς ὅλης βιοτῆς καὶ ἱερουργίας σου: τὸ Χριστό μας.

Ἰδιαίτερα δὲ σκέπεις τὴν τοπικὴ Ἐκκλησία τῆς Καστοριᾶς ὅπου γιὰ 24 χρόνια στάθηκες ὡς τὸ πρόσωπο ἑνότητας της. Ἡ ἀναφορά της. Τύπος καὶ τόπος Χριστοῦ διὰ Πνεύματος Ἁγίου. Ἀγκαλιὰ Χριστοῦ γιὰ κάθε ἀναγκεμένο. Φιλάγιος καὶ φιλάνθρωπος.

Συναυλίζεσαι καὶ ἀναστρέφεσαι πλέον μετὰ τῶν μακαριστῶν ἀδελφῶν σου Σιατίστης Ἀντωνίου καὶ Παύλου στὸ αἰώνιο συλλείτουργο. Ἐπίσης μετὰ τοῦ μακαριστοῦ εὐαίσθητου κυροῦ Γρηγορίου τοῦ προκατόχου σου.

Ἕξη μέρες πρὶν διασωληνωθεῖς μιλήσαμε στὸ τηλέφωνο. "Νὰ προσέχετε, νὰ φυλάγεστε, νὰ φυλάγεται ὁ δεσπότης σου", μοῦ εἶπες. Εἴπαμε κεῖνα τὰ ὡραῖα ἀκατηγόρητα ἀστεῖα γιὰ νὰ σὲ κάμω νὰ γελάσεις. Γελοῦσες μὲ ὅλη σου τὴν καρδιά, χαιρόμουν καὶ εἶπα πὼς εἶχες ἀναρρώσει πιά!! Τίποτε δὲν προμήνυε τὴν ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων. Ὑπέθεσα πὼς σὲ λίγες μέρες θὰ ἔβγαινες ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο.

Καὶ μιὰ καὶ τὴν προτεραία τῆς δικῆς σου ἀναχώρησης ἔφυγαν ὁ παπα Αὐγουστῖνος καὶ ὁ γέροντάς του παπα Πανάρετος Γρηγοριάτης -θὰ σὲ ὑποδέχθηκαν ὡς Ἀρχιερέα καὶ ἐκεῖνοι ἐκεῖ- θυμήθηκα τὴν ἀγρυπνία-συλλείτουργο ποὺ τελέσαμε τὴν παραμονὴ τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας καὶ ταφῆς τοῦ μακαριστοῦ Παύλου. Βάλαμε τὸν παπα Αὐγουστῖνο νὰ προεξάρχει καὶ νὰ ὁμιλήσει καὶ σὺ χοροστατοῦσες μέχρι κάποια ὥρα. Ἀσχολιόμουν ὅλο μὲ κάτι διαδικαστικά, πέρα-δῶθε, σὰν τὴ σαϊτα τοῦ ἀργαλειοῦ. Περνάω νὰ σὲ ρωτήσω κάτι σχετικό. Καθόσουν μεγαλοπρεπὴς στὸ Θρόνο τοῦ μητροπολιτικοῦ ναοῦ μας καὶ ἐνῶ σὲ ρωτάω κάτι μοῦ ἀπαντᾶς μὲ σαφήνεια καὶ ἀμέσως μετὰ μοῦ λὲς πολὺ αὐστηρά, ἀλλὰ καὶ μὲ ἐνδιαφέρον: "ἔτσι νὰ εἶσαι καὶ νὰ μένεις πάντα, ἀκοῦς";! Τὸ φύλαξα μέσα μου αὐτό, ἂν καὶ οὔτε κατάλαβα τίποτε, ἀλλὰ σὰ νὰ μὲ πάγωσε ὁ τρόπος καὶ στάθηκα ἀμήχανος λίγο.

Εὔχου δεσπότη μου, τώρα ποὺ ἔπεσαν τὰ λέπια ἀπὸ τὸ ὀπτικὸ τῆς ψυχῆς καὶ ὅλα γυμνὰ καὶ τετραχηλισμένα ἐκτυλίσσονται ἐνώπιον τῆς διαρκῶς ἐκπλησσομένης ψυχῆς σου, ἐν φωτὶ καὶ κάλλει ἀδιαδόχῳ, εὔχου γιὰ ὅλους μας, εὔχου γιὰ τὴν πατρίδα μας ποὺ τόσο ἀγάπησες καὶ ἔκλαψες, εὔχου γιὰ τὴ Μακεδονία μας ποὺ σὰν λιοντάρι της ἀγωνίστηκες ματωμένα καὶ στερέμνια ἀπέναντι σὲ κάθε πλαστογράφηση τῆς ἱστορίας της, εὔχου γιὰ τὸν κλῆρο καὶ τὸ λαὸ τῆς ἀπορφανισθείσης ἀκριτικῆς μητρόπολής σου καὶ τέλος εὔχου καὶ γιὰ ὅλους ἐμᾶς τοὺς περιλειπομένους. Φιλῶ νοερὰ τὸ χέρι σου!

Πέμπτη, 31 Δεκεμβρίου 2020

Ἀρχιμ. Ἐφραὶμ Τριανταφυλλόπουλος, Πρωτοσύγκελλος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σισανίου καὶ Σιατίστης