Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΧΟΡΟΣ ΚΑΛΑΜΑΤΙΑΝΟΣ (νότες χαρμολύπης στο Ν. Γ Πεντζίκη), εκδ. Πορφύρα --βιβλιοκρισία από τον κ. Ξενοφώντα Βουρλιώτη

Πάντα μου χαιρόμουνα πολύ αυτές τις δυο εικόνες, την ίδια χαρά που ένοιωθα όταν τελείωνα το παιγνίδι, και σκουπιζόμουν με την πετσέτα που μου 'δινε η μάνα μου. Η αίσθησή μου είναι ακριβώς η ίδια με του που σηκώνεσαι από το τραπέζι και την ευωχία με τους φίλους σου, τινάζονται με κομψότητα ένα μαντηλάκι λευκό, φρεσκοσιδερωμένο, μυριστό, από την τσαντούλα ή το την τσέπη σου, απαραίτητο συνοδευτικό για να σύρεις στην κοινή μοίρα του χορού του Καλαματιανού, την παρέα σου,... το θάνατο. Το ΄γραψε και ο ποιητής, Ν.Γ.Πεντζίκης, με άλλον τρόπο, που μάγευσε τον ευφυή δροσερό κι ευγενικό π. Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλο, στις εκδόσεις της Πορφύρας,... να εμπνευστεί καινή ζωή κατόπιν. Ναι, είναι όλοι μαζί μια παρέα, δεμένη, σφιχταγκαλιασμένη, δομημένη - μαζί - με σκόπευση το επέκεινα, με εφόδιο την αμβροσία του Λόγου της Αληθείας, που απεχθάνεται το ψεύδος, το σκότος της ιδιοτέλειας και της μοναξιάς. Έχουν ακόμα ένα ρυθμό, μια κίνηση - γι αυτό κι η σχέση του χορού που είπα πριν - μια πράξη εν τη γενέσει κάθε φορά, θεατρική, άρα γνήσια, μπροστά, κοντά στην τρέλα. Αυτήν την τρέλα ερωτεύτηκα κι εγώ, και ήπια και δεν χόρτασα, γι αυτό και βρίσκομαι ακόμη στα σκοτάδια των στασιδιών και ορώ το θυμίαμα ανερχόμενο ως καπνός επί του θυσιαστηρίου. Αλλά δυστυχώς, μόνον ως θεατής, ένα μικρό παιδάκι, που βαράει ακόμα στρακαστούκες, θορυβοποιώντας, επί της θυμέλης.